Al weken word ik door Aad vol verwachting aangekeken. En al weken beloof ik hem dat er echt binnenkort weer een blog komt. Het ligt niet aan de onderwerpen, die zijn er genoeg. Maar ik heb drempelvrees, laat ik het maar eerlijk zeggen. Ik heb nog niet eerder zelf een blog gemaakt op de nieuwe website, en alles is anders dan voorheen. Al in maart heeft Aad een filmpje gemaakt om het me helemaal uit te leggen, het is zo helder als wat, maar iedere keer komt er iets tussen. Maar nu ben ik in Frankrijk, M kijkt voetbal en daarom heb ik besloten eerst maar eens de blog te delen die ik schreef toen we hier in april dit jaar waren. Om te oefenen, zo te zeggen.
Dat dit zomaar tegelijk kan, voetbal kijken en nog iets anders doen op internet, was hier tot voor kort niet zo vanzelfsprekend. Voorheen zorgde dat voor vertraging of het totaal vastlopen van het beeld. Maar nu hebben we ‘fibre’. Een afspraak daarvoor was vanuit Nederland via de website van Orange gemakkelijk genoeg gemaakt. Alleen het afleveren van het nieuwe kastje bleek een uitdaging, dat gingen ze per omgaande opsturen, het kon niet worden uitgesteld totdat we in Frankrijk waren, en je moest ervoor tekenen. Uit een telefoontje met Orange bleek dat ik dat als probleem veel te moeilijk zag. Als ik er niet was als het pakket werd afgeleverd zou het gewoon teruggaan naar Orange. En dan zouden zij het weer opsturen, en dat net zolang tot ik een keer wel thuis zou zijn. Drie keer heen en weer, of vijf keer, wat maakte het uit? Gelukkig wilde mijn achterbuurvrouw het wel voor me aannemen, daarmee was ik er toch geruster op dat ik het op tijd bij de hand zou hebben.
‘De mannen van de ‘fibre’ kwamen keurig op tijd en een van hen ging meteen aan de slag in de spaghetti aan draden die zich hoog langs alle huizen drapeert, om daar ‘onze’ draad te monteren. Intussen stond de ander in de relaxstand de spanning van zijn megalomane boor te testen: punt op de grond, armen op de boor, hangen maar. Nadat de eerste weer beneden was om de installatie in huis te voltooien, en de plaats in de muur had aangewezen waar een gat moest komen, ging twee te keer als een Rus met een Kalashnikov. Helaas strandden diverse pogingen om door de met natuursteen doorspekte middeleeuwse muur te boren: ze gooiden de handdoek in de ring en regen de draad door het gaatje in het kozijn waar voorheen de telefoondraad zat. Deze door M al eerder geopperde oplossing was enigszins beneden hun waardigheid. De gevel is nu wat gepokt, de zwarte draad erop geen sieraad, maar in ieder geval hebben we beter beeld en een stuk beter internet. En beide tegelijk!
Waar we meestal kiezen voor de bergen als we willen wandelen, besluiten we het in april juist lagerop te zoeken. Na een tochtje langs het strand van Vendres-plage gaan we eens kijken in het dorp Vendres zelf. Het is niet voor niets dat we de dorpen dichtbij zee meestal mijden: in de zomer is camping aan camping overbevolkt, kokend heet en weinig rustgevend. Maar nu is zelfs het voorseizoen nog niet begonnen en heerst er een onwerkelijke stilte.
Op de kaart had ik gezien dat er ergens een uitkijkpost zou zijn. Nadat we de auto bij de kerk hebben geparkeerd (altijd handig om hem terug te vinden) begeven we ons op weg. Dat we voortdurend dalen is onder normale omstandigheden geen goed voorteken voor een uitkijksituatie. Maar we bevinden ons hier in het land van de etangs, de meren juist achter de zeekust, die vaak in open verbinding staan met de zee en op veel plaatsen worden gebruikt voor de kweek van oesters. Het lokale – zeer grote – Etang de Vendres dat voor ons opduikt ligt er verlaten en voor het oog ongeschonden bij.
Een bord aan de kant van de weg trekt onze aandacht. ‘De tempel van Venus, rechtsaf’. Hoewel het doel van onze tocht naar links staat aangegeven kan ik deze uitdaging niet weerstaan. M volgt gelaten. Een paar honderd meter verder wordt ons uitstapje rijk beloond. Wat een prachtige plek en wat een mooi verhaal erbij. De tempel van Venus blijkt helemaal geen tempel te zijn. Dat is een romantische misconceptie uit de zeventiende eeuw. Ooit heeft hier, ten noordoosten van het etang, een enorme Romeinse villa gestaan, de opvolger van een eerdere boerderij die hier al in de ijzertijd gesticht moet zijn. Een van de vele villa’s overigens rond het etang. Ideaal gelegen tussen de zee, met toegang via het water, vlakbij de stad Iulia Baeterrae (Beziers) en nabij de Via Domitia (ik klink bijna als de lokale Romeinse makelaar).
De bebouwing alleen al moet een oppervlakte van een hectare beslaan hebben, met een woonhuis, gastenverblijven, gebouwen voor agrarische en ambachtelijke toepassingen en opslagruimten. Het totale domein mat 200 hectare. Er werd graan verbouwd, er waren olijfgaarden, fruitboomgaarden, er was uiteraard wijnbouw, met locale wijnen van de voorlopers van beroemde druivensoorten als Clairette, Merlot en Pinot die zelfs naar Rome werden geëxporteerd. Daarnaast was er visserij en de exploitatie van schelpdieren, waaronder de zeer gevraagde oesters. De laatste luxueuze toevoeging aan het complex, op de plek waar wij nu staan, is een compleet badhuis, met caldarium, een tepidarium, frigidarium, stookruimte en een prachtig rond balkon/uitzichtpunt om over het etang uit te kunnen kijken. (Espace 14 in de tekening, de meningen over de aard van deze ruimte lopen nogal uiteen.)
Een overdekte zuilengang voert van de hoofdgebouwen naar de thermen die aan het water zijn gebouwd. Via de aanlegsteigers vinden af- en aanvoer van goederen plaats.
Waar ik al die wijsheid vandaan heb? Er zijn prima borden die uitleg geven, en bovendien vind ik ook nog de verwijzing naar de website Itineraire de Decouverte Archeo-Nature et Histoire. waar ik thuis meer info vind en een aantal suggesties voor routes langs andere villa’s in de buurt. Het loopt hier een stuk relaxter dan in de bergen, en het uitkijkpunt (waar we uiteindelijk ook nog beland zijn) biedt een mooie blik over het etang met de zee in de verte. Een landschap dat er in de Romeinse tijd wellicht een stuk gecultiveerder uitgezien heeft als ik de artist impressions mag geloven.
Tot zover mijn eerste poging om een blog te produceren op de nieuwe website. Door het open raam hoor ik reactie op de tweede Spaanse goal tegen het Franse team. Normaal is men hier in het zuiden alleen in rugby geïnteresseerd, maar een halve finale voetbal werkt zelfs hier op de gemoederen.
Een tip voor wie nog een vakantie in Zuid-Frankrijk in petto heeft: de genoemde site biedt een keur aan wandelingen in dit gebied. En tenslotte: intussen ben ik ook op de tijdelijke expositie geweest in mijn favoriete museum in Narbonne, een expositie die wonderwel aansluit op deze wandeling: dus binnenkort meer. Leve Orange en oranje! En dank Aad voor de geweldige uitleg.
Geef een reactie